Wanneer je tegen mij poëzie zegt dan gaan mijn oogleden al hangen en kijk ik schichtig de kamer rond naar vluchtroutes. De dichtkunst staat bij mij synoniem aan verouderde types, ruikend naar Old Spice tijdens een zondagochtend bijeenkomst in de Bibliotheek van Hoog-Maarsen. Sippend aan een plastic bekertje koffie luisteren ze met de jas nog aan naar onduidelijke gedichten die voor velerlei uitleg vatbaar zijn. Gaap.
Jennifer Kite Powell
Ik ben zo een simpele geest dat ik me pas voor de dichtkunst open stel wanneer iemand die ik al jaren ken en volg een bundel uitbrengt. Jennifer Kite Powell loopt al jaren rond in het circuit als PR-deskundige, dagvoorzitteren tech-journalist voor Forbes. Ze vat het allemaal samen als ‘Pen for hire’ en dat laat zich vertalen als ‘Pen te huur’, hoe duidelijk wil je het hebben. Ze had nooit de bedoeling om een dichtbundel uit te brengen, ze schreef wel een boek maar dat is heel wat anders. De gedichten kwamen als snelle krabbels in een vliegtuig of in een onduidelijke hotelkamer tijdens een van haar ontelbare reizen rond de wereld. Een kennislas de krabbels en stimuleerde haar om ze te bundelen.
De gedichten in haar bundel zijn niet auto-biografisch maar hebben raakvlakken met haar leven, maar dat heb je met de dichtkunst de woorden in het versje kunnen alle kanten op. De toehoorder geeft betekenis aan deze woorden en dat is waar het om gaat. In de podcast die je hier of hieronder kunt beluisteren stel ik vragen aan Jennifer Kite Powell over haar gedichten, waarom ze er zijn en hoe ze haar helpen bij haar andere werkzaamheden. Het is 20 minuten luisterplezier en de dichtkunst is zo saai nog niet.
Show Comments